Sporcu Egosu - Bisikletçi Özelinde
Senelerdir ilgimi çeken bir konu ama önce biraz kendimden bahsedeyim.
Bisiklet sporcusuyum, 8 senedir.
Haftanın her günü aktifim, belirli antrenman disiplinim mevcut. Dönemsel olarak yoğunluğu ve hacmi değişmekte olan yazılı olmayan tamamen yıllar süren araştırma deneme yanılma ve deneyime bağlı geliştirdiğim bir disiplin. Disiplin ise tutkudan geliyor.
7 gün bisiklet antrenmanı yapmaktayım.
4 gün mukavemet antrenmanı. Mukavemet ile kastettiğim ise karın bölgesi-bacak ve üst vücut antrenmanlarını. Ayrıca kross dediğim sporlar var yaptığım. Bunlar koşu, yüzme, paten gibi bisikletle kazandığım aerobik gücümü dayanıklılığımı, bisiklete ulaşamadığım yada basitçe sürmediğim/süremediğim dönemlerde formumu korumak için yaptığım sporlar, yardımcı antrenman grubunda yer alan sporlar.
Amacım belli ama o bende kalsın.
Uyguladığım disiplinin bir ölçüm noktası özelliği taşıdığı için artık yarışlara daha sık girmeye başladım, 7-8 yarışım oldu herhalde. Çok az biliyorum. bunların 5 tanesi filan son 2 senede. Dediğim gibi yarışlarda derece yapmak için antrenman yapmıyorum. Yarışlar uygulanan antrenman rejiminin verimini en iyi ölçme araçlarıdır. Çok iyi geri dönüşler yaptığı için antrenman programında eksikleri iyi görmenizi sağlayabilir. Peki bunu antrenmanlarla sağlayamıyor musun derseniz, hayır olur cevabım. Sebebi şu, yarışlar ortamın atmosferi ve zamana karşı verilen mücadele dolayısıyla tüm potansiyelinizi ortaya koymanızı sağlayan ender ortamlardan biri, size sınırlarınızda olmanız için motive eder. Ayrıca keyiflidir. Oldukça. Yalnız yarışa tam dinlenik girmezseniz sadece iyi bir antrenman yapmakla yetinirsiniz. Yarışın yukarıda bahsettiğim faydası sadece tam dinlenik olduğunuz durumda açığa çıkıyor. "Ne kadar geliştiğinizi ortaya koymak bunu sadece kendinizle kıyas ettiğiniz zaman mümkündür".
Kendimden bahsi tamamladığıma göre asıl konuya dönelim.
Bu bir hayat tarzı, karakter meselesi.
Fakat böyle bir hayata-karaktere sahip olmak kimseyi üstün kılmaz.
Şişman, beslenmesine, sağlığına hiç dikkat etmeyen kimseden üstün kılamaz.
Bu kadar salakça bir durum ki bu bazen insan gafletliğinin kurbanı oluyor.
Kürsüden kürsüye koşan, Strava da KOM dan KOM beğenen bir azınlık mevcut. Uyguladığı antrenman disipliniyle, değerleriyle, haftalık km logları, ortalama hızlar, tırmanış miktarları, ürettikleri güçler ile örnek oluşturan kişiler var. Bu arkadaşlara içten içe sempati duyuyorum.
Fakat bir çoğu maalesef yeteri kadar rahat değiller. Kasıntı gibiler. Aynı tutkuyu paylaşan başka sporculara bu egoları hissettirebiliyorken gerçek hayatta nasıldır diye düşündürür bu insanlar. İlginçtirler. Bu hareketleri bana sadece Mark Cavendish gibi üst seviye narsizm ile yanıp tutuşan züppe tavırlı, ilkel insan özelliklerini hatırlatıyor.
Kendisini başkasında üstün görmek ilkelliğin en büyük delilidir. Toplumunda özetidir.
Bisiklet sporcusuyum, 8 senedir.
Haftanın her günü aktifim, belirli antrenman disiplinim mevcut. Dönemsel olarak yoğunluğu ve hacmi değişmekte olan yazılı olmayan tamamen yıllar süren araştırma deneme yanılma ve deneyime bağlı geliştirdiğim bir disiplin. Disiplin ise tutkudan geliyor.
7 gün bisiklet antrenmanı yapmaktayım.
4 gün mukavemet antrenmanı. Mukavemet ile kastettiğim ise karın bölgesi-bacak ve üst vücut antrenmanlarını. Ayrıca kross dediğim sporlar var yaptığım. Bunlar koşu, yüzme, paten gibi bisikletle kazandığım aerobik gücümü dayanıklılığımı, bisiklete ulaşamadığım yada basitçe sürmediğim/süremediğim dönemlerde formumu korumak için yaptığım sporlar, yardımcı antrenman grubunda yer alan sporlar.
Amacım belli ama o bende kalsın.
Uyguladığım disiplinin bir ölçüm noktası özelliği taşıdığı için artık yarışlara daha sık girmeye başladım, 7-8 yarışım oldu herhalde. Çok az biliyorum. bunların 5 tanesi filan son 2 senede. Dediğim gibi yarışlarda derece yapmak için antrenman yapmıyorum. Yarışlar uygulanan antrenman rejiminin verimini en iyi ölçme araçlarıdır. Çok iyi geri dönüşler yaptığı için antrenman programında eksikleri iyi görmenizi sağlayabilir. Peki bunu antrenmanlarla sağlayamıyor musun derseniz, hayır olur cevabım. Sebebi şu, yarışlar ortamın atmosferi ve zamana karşı verilen mücadele dolayısıyla tüm potansiyelinizi ortaya koymanızı sağlayan ender ortamlardan biri, size sınırlarınızda olmanız için motive eder. Ayrıca keyiflidir. Oldukça. Yalnız yarışa tam dinlenik girmezseniz sadece iyi bir antrenman yapmakla yetinirsiniz. Yarışın yukarıda bahsettiğim faydası sadece tam dinlenik olduğunuz durumda açığa çıkıyor. "Ne kadar geliştiğinizi ortaya koymak bunu sadece kendinizle kıyas ettiğiniz zaman mümkündür".
Kendimden bahsi tamamladığıma göre asıl konuya dönelim.
Bu bir hayat tarzı, karakter meselesi.
Fakat böyle bir hayata-karaktere sahip olmak kimseyi üstün kılmaz.
Şişman, beslenmesine, sağlığına hiç dikkat etmeyen kimseden üstün kılamaz.
Bu kadar salakça bir durum ki bu bazen insan gafletliğinin kurbanı oluyor.
Kürsüden kürsüye koşan, Strava da KOM dan KOM beğenen bir azınlık mevcut. Uyguladığı antrenman disipliniyle, değerleriyle, haftalık km logları, ortalama hızlar, tırmanış miktarları, ürettikleri güçler ile örnek oluşturan kişiler var. Bu arkadaşlara içten içe sempati duyuyorum.
Fakat bir çoğu maalesef yeteri kadar rahat değiller. Kasıntı gibiler. Aynı tutkuyu paylaşan başka sporculara bu egoları hissettirebiliyorken gerçek hayatta nasıldır diye düşündürür bu insanlar. İlginçtirler. Bu hareketleri bana sadece Mark Cavendish gibi üst seviye narsizm ile yanıp tutuşan züppe tavırlı, ilkel insan özelliklerini hatırlatıyor.
Kendisini başkasında üstün görmek ilkelliğin en büyük delilidir. Toplumunda özetidir.
Yorumlar
Yorum Gönder